Pisma Gospodinu Bleru – KO JE TAMO LUD – Nastavak 30

1 aprila, 2015 u rubrici O opančarima i opancima

(odlomci iz knjige O OPANČARIMA I OPANCIMA – Drugi deo)

       Ako  mislite da je Milošević bio jedini komunista u toj Jugoslaviji, reći ću Vam da su svi bili komunisti – neko veći neko manji. Franjo Tuđman, sadašnji predsednik Hrvatske, bio je general i Titov kadrovik. Milan Kučan, sadašnji predsednik Slovenije, bio je predsednik Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije, a sadašnji predsednik slovenačke Vlade Janez Drnovšek bio je čak i šef države – predsednik Predsedništva Jugoslavije. Kiro Gligorov, sadašnji predsednik Makedonije, bio je na svim važnijim državnim i partijskim funkcijama, uključujući i funkciju predsednika Saveza komunista Jugoslavije. Svi su oni izašli iz Jugoslavije, presvukli se, i počeli da pljuju po komunističkom režimu, koji su u stvari sami vodili. U odnosu na njih, Milošević je bar ostao dosledan sebi.

       Srbija je pokušala da sačuva Jugoslaviju – državu koja je od nje i postala, tako što su joj VELIKI i posle Prvog i posle Drugog svetskog rata pridodavali nestašne sunarodnike. Bila je to i njena ustavna dužnost, jer čak ni Kardeljev Ustav nije uspeo da izbriše jedno od osnovnih načela – načelo suverenosti i teritorijalnog integriteta Jugoslavije. Nije u tome uspela zahvaljujući Ujedinjenoj Evropi, uvek na čelu sa Amerikom – evropskim vođom, razume se. To je bio uvod u krvave događaje koji su se kasnije četiri godine dešavali na tim prostorima.

* * *

       Počelo je najpre u Hrvatskoj – u Hrvatskoj Krajini, u kojoj su gotovo isključivo živeli Srbi. Oni, jednostavno, nisu želeli da ih Hrvatska izlaskom iz Jugoslavije povede sa sobom, jer ih ona u Jugoslaviju nije ni dovela. Iako su tu vekovima živeli, nisu mogli da utiču kad je Tito taj deo Jugoslavije pripisao Hrvatskoj, ne davši im ni status pokrajine. Dobro, morali su da se pomire sa tim da žive u Hrvatskoj, Hrvatska je ipak u Jugoslaviji, a pošto je proklamovano načelo bratstva- jedinstva, valjda ih više neće klati. Sad Hrvatska hoće da ih vodi sa sobom! Kad su se pobunilli, Hrvati su ponovo počeli da ih kolju, kao i za vreme Drugog svetskog rata. Tad su se digli i rekli – u jednom veku nas niko neće dva puta klati! Gospodine Bler, primetili ste da ja u ovoj priči često pominjem odvratnu reč klanje – čak i kad je stoka u pitanju. Pitajte vaše prijatelje – Hrvate, Muslimane i Albance, zašto to toliko vole. Mi, Srbi, to ne znamo da objasnimo.

       Negde napred pomenuo sam koncentracioni logor Jasenovac u kome su Hrvati tokom Drugog svetskog rata pobili preko 700.000 Srba. Jasenovac nije bio jedino stratište Srba u tom ratu. U svim krajevima Hrvatske su, odmah po proglašenju nacističke Nezavisne Države Hrvatske, vršeni masovni pogromi Srba i to na način koji je suprotan svim civilizacijskim normama. Da li ste čuli za slučaj crkve u Glini, malom gradiću u Hrvatskoj Krajini. Hrvati su tu sakupili Srbe iz tog kraja, zatvorili ih u srpsku pravoslavnu crkvu – onoliko koliko je unutra moglo da ih stane – i zapalili je. Ni o tim stvarima za vreme Titove Jugoslavije nije smelo da se priča,  zbog  bratstva -jedinstva, a Hrvati su osećajan narod i svako podsećanje na takve stvari ih frustrira.

Nastaviće se